Christine

Christine - "Mijn vader is geen uitzondering. De meeste vaders van donorkinderen missen de bloedband"

​

​Elk verhaal is anders. Toch zult u in mijn verhaal zeker gelijkenissen terugvinden met de verhalen van andere donorkinderen. Het kan ook niet anders want we hebben allemaal iets in gemeen: we weten niet wie onze biologische vader is, we kennen onze roots maar voor de helft. En dat heeft een impact op ons hele leven.



Elk verhaal is anders, hier is de mijne… Ik ben Christine, een donorkind, geboren in Ukkel in 1978. 

​

Toen mijn ouders ontdekt hebben dat mijn vader geen kinderen kon krijgen, hebben ze verschillende opties overwogen. Uiteindelijk kozen ze om beroep te doen op een spermadonor omdat ik dan toch het biologische kind van één van hun twee zou zijn. Ze hebben er ook voor gekozen om mij van het begin af aan openlijk de waarheid hierover te vertellen. Ze wilden immers niet dat ik het later van iemand anders zou horen (iets dat enkele jaren eerder gebeurd was bij een bevriend koppel en dat heel ongelukkige gevolgen had gehad).

Ze hadden mij overtuigd dat je papa de man was die er elke dag voor je was. Dat had ik als kind volledig aanvaard.

​

Maar toen mijn ouders zijn gaan scheiden, zei mijn moeder steeds vaker: “Hij beschouwt jullie toch niet als zijn echte kinderen, dat heeft hij nooit gedaan…” Dat was pijnlijk om te horen want mijn broer en ik hadden hem altijd als onze papa gezien en nu voelden we ons ineens volledig in de steek gelaten. Aan mijn vaderskant zat het natuurlijk veel moeilijker in elkaar: drank-, geldproblemen en depressie. Hij had de scheiding veroorzaakt en had er heel veel spijt van. Daarbij had hij ook nog steeds moeite met het aanvaarden van de feit dat wij niet echt van hem waren. Het waren sombere tijden voor hem en wij zagen hem nog maar amper. Hij dacht dat wij hem niet meer beschouwden als onze papa en wij dachten dat hij ons niet meer beschouwde als zijn kinderen. Een misverstand die toch zo’n zes jaar geduurd heeft, en volop in de puberteit… Een gat in onze respectievelijke levensverhalen dat we nooit meer kunnen dichten.

En mijn vader is geen uitzondering. De meeste vaders van donorkinderen missen die bloedband en de meeste kinderen voelen dat (al werd het hun verborgen). Daar staan de wensouders vaak niet bij stil wanneer ze opteren voor een spermadonatie. Ze beseffen niet hoe moeilijk het is voor een man om kinderen op te voeden die niet het bloed van zijn bloed zijn, het vlees van zijn vlees. 

​

Ze beseffen ook niet hoe moeilijk het is voor een donorkind om maar voor de helft te weten waar je vandaan komt. Wie zou mijn echte biologische vader zijn? Zou ik mijn groene ogen van hem hebben? Steeds meer vragen komen in mij op. 

​

En toen ik zelf kinderen kreeg, werd het nog erger. Want wat als er erfelijke ziekten zijn aan de kant van mijn biologische vader waarmee ik rekening zou moeten houden? Helaas worden die gegevens niet vrijgegeven en heb ik geen andere keus dan met die vraagtekens te blijven rondlopen… Dat vind ik persoonlijk niet eerlijk. 

​

Natuurlijk ben ik dankbaar om er te zijn maar toch zou meer duidelijkheid omtrent mijn roots welkom zijn. Iedereen heeft me altijd wijs gemaakt dat het geen zin had om hier zoveel belang aan te hechten. “Wat maakt het uit?”, zeiden ze dan. Maar hier ben ik het niet meer mee eens: het maakt wel uit, het is wel belangrijk. Ik wil geen tweede vader, enkel een soort persoonlijke fiche met algemene en medische info en een foto. Is dat zoveel gevraagd?


Dit is mijn verhaal en tegelijk een oproep aan de beslissingnemers van dit land. 

​

Verplaats u eens in onze schoenen en probeer te voelen hoe het is om niets te mogen weten over je biologische vader terwijl al de nodige info ergens in een la ligt te slapen? Probeer eens de frustratie te voelen als de artsen die je kind behandelen je vragen: “Zit het in de familie?”. Ik zou ze soms willen roepen: “Het zou kunnen! Ik weet het niet! Ik mag het niet weten!”.

​

We willen gewoon dat jullie onze recht op het kennen van onze biologische roots herkennen, al is het maar in beperkte maten. 

Alle beetjes helpen, hoe klein ook het puzzelstukje, het dicht het gat dat werd geslagen.