Getuigenissen
Allereerst hadden we graag iedereen bedankt die een getuigenis instuurde. We hopen van harte dat het anderen kan helpen of een blik werpt in het complexe verhaal van ouders, kinderen en donoren.
Mocht je getuigenis ook willen posten of wensen te reageren, stuur gerust een mail.
Getuigenissen uit andere landen kan je vinden via http://anonymousus.org
Met de toestemming van Goed Gevoel, en met onze dank, hier de verschenen reeks - 'Kind van een spermadonor'.
Mira - Ik legde de schuld bij mijzelf dat ik me zo anders voelde en niet in het gezin/de familie leek te passen
Mijn verhaal begint ergens in de jaren 80. Ergens in een privépraktijk in het Brusselse kruist een man in het naar buiten gaan net mijn ouders die naar binnen gaan. Waarschijnlijk zijn zij erg nerveus. Lange trips met de auto zijn ze niet gewoon en nu reden ze door weer en wind helemaal naar Brussel met een missie waarvan naast zijzelf, enkel de huisarts op de hoogte was. Die missie was ik. Al jaren getrouwd waren ze en de kinderwens was groot
Gevonden: mijn donorvader
Mijn verhaal begint in 1983 in het UZ in Leuven. Door vruchtbaarheidsproblemen konden mijn ouders niet via de natuurlijke weg kinderen krijgen. Hun behandelende arts stelde voor om beroep te doen op donorsperma, en zo geschiedde. Negen maanden later werd ik geboren.
Ik heb 21 jaar geleefd in de overtuiging dat mijn vader mijn echte vader was. De arts had mijn ouders destijds geadviseerd om de donorbehandeling geheim te houden. Tien jaar geleden kwam ik er toch achter dat ik een donorkind was, verwekt met behulp van een anonieme spermadonor die ik nooit zou kennen.
Gevonden: mijn donorkind
Ooit – meer dan een generatie geleden – ben ik spermadonor geweest. Anoniem, zo was het toen in donorland. Niemand, niets heeft er een naam. Het potje (met 'het' als inhoud) verdwijnt in een obscure witte jaszak, sotto voce wordt een nieuwe afspraak gemaakt, en dan maar wegwezen door de lege gangen naar de warme zon buiten.Op een andere plek in het desolate ziekenhuis wacht een ouderpaar. Bij het hele opzet voel ik me eerder medeplichtige dan donor.
Een generatie later hoor ik in de media de stem van donorkinderen. Wat al die tijd sluimerde, af en toe de kop opstak, wordt nu opnieuw én dwingend aangesproken. Ik hoor verhalen die me vastgrijpen en die ik kan begrijpen. Ik hoor vragen waar ik voorheen nooit bij stilgestaan heb. Ik word getroffen door hun oprechte vraag: “Waar kom ik vandaan?”. Ik voel een beetje van hun onrust, hun verwarring, hun gemis…Ja, het raakt, maar het appelleert vooral tot actie.
Even een klankbord zoeken in de vriendenkring. Ik merk dat we op onbekend terrein zitten, er bestaan geen woorden om dit alles te benoemen. Slechts één enkele keer hoor ik: “Recht op roots?, ze mogen blij zijn dat ze bestaan…”.
"Neen", fluistert dan mijn hart, "volg mij maar".
Annelies - er mist een stukje van mijn hart
Enkele winters geleden ben ik ingestort. Ik zag het even allemaal niet zitten. Ik begon me minder op school te focussen en meer op vrije tijd, omdat ik gestrest raakte. Ik begon meer na te denken over wat ik mis, het is niet eerlijk, ik heb er niet zelf voor gekozen. Als ik over straat liep, vroeg ik me bij elke voorbijganger af of die op mij leek. Ik vroeg me constant af hoeveel halfbroers of halfzussen ik op deze wereld had rondlopen. Iedereen die ik tegenkwam kon familie van me zijn. Ik begon te flippen. Maar samen met mijn moeder en mijn vriendinnen ben ik erdoor gekomen. Ik heb mezelf uit die put gehaald en ik ga er nooit meer terug inkruipen.
Ja, ik focus me nog steeds op school. Zo ben ik nu eenmaal geworden. Maar ik steun nu ook op muziek en schrijven, dat zijn passies geworden. Ik vind dat ieder kind, of je nu twee of zestig bent, recht heeft om te weten wie je ouders zijn. Je hebt recht op informatie.
Meut - Het beste slechtste geluk
Sinds de derde week van november 2012 weet ik dat ik een donorkind ben, ik was 24 toen het me verteld werd. Mijn verhaal is wat gecompliceerd en alles gebeurde binnen een jaar.
In november moest mijn vader onverwachts naar het ziekenhuis omdat hij niet lekker was. In die periode bezocht mijn moeder hetzelfde ziekenhuis voor kankeronderzoek. Na een dag verplaatsten de artsen mijn vader naar cardiologie, waar hij in de nacht een hartstilstand kreeg. Ze konden hem reanimeren en we kregen te horen dat hij een zware hart operatie nodig had, er was een grote kans dat hij dat niet zou overleven.
Steph - 'Papa, ik lijk steeds minder op jou'
Vaderdag … een dag waar vaders zich iets harder op de borst mogen kloppen. Voor mezelf is het elk jaar een dag die het hoofd en hart minder doet rijmen. Een halte die me doet terugblikken, maar ook vooruit doet kijken in de hoop ik ooit niet meer moet missen.
In een lang vervlogen tijd leek het simpel(er), een tijd waar de meeste kinderen konden opgroeien in het basismodel van een gezin waarbij hun ouders zowel de sociale als biologische status bezitten. Vandaag kan je het niet gek genoeg bedenken welk bochtenwerk er wordt geleverd om de wetten der natuur te omzeilen om kost wat kost elke individuele kinderwens alsnog te kunnen invullen..
Song Novum - Kevin Staudt
Kevin Staudt, een 24-jarig Duits donorkind, en beloftevolle zanger, heeft een hele persoonlijke oproep dit om zijn biologische vader te vinden. Hij deed met een zelfgeschreven lied. Het werd meer dan een geweldig nummer.
Als je het nummer zelf deelt op je sociale media, kan je het gratis downloaden. Kevin maakte ook een verduidelijkingsfilmpje. Dit kan je hier terug vinden.
Flo - Natuurlijk ben ik nieuwsgierig naar wat voor persoon hij was, maar langs de andere kant heb ik dé ultieme vrijheid
Mijn naam is Flo V., ik ben 19 jaar en een trotse KID.
Twintig jaar geleden maakte mijn mama de keuze om, ook al was ze een alleenstaande, moeder te worden. Geen ‘BOM’, maar eerder Ongehuwde Bewuste Moeder. Na enkele pogingen kwam ik uiteindelijk in oktober ’94 ter wereld. Van mijn kindertijd herinner ik me, zoals de meeste mensen, niet veel meer, buiten het positieve gevoel dat ik eraan overhoud.
An - ik weet nog steeds niet wat ik er van moet denken, 'ik ben een donorkind'!
Ik ben het 3 dagen geleden te weten gekomen.. Mijn zus en ik waren de tafel aan het afruimen en we hadden het over geheimen. Ze zei dat ze 2 grote familiegeheimen wist, en ze die al altijd goed had kunnen bewaren. Eén daarvan wist ik al. Ik ben een ontzettend nieuwsgierig kind, over vanalles als het nu over kennis gaat of geheimen. Het heeft zo zijn voor- en nadelen.. Ik bleef dus doorzagen aan mijn zus haar hoofd dat ze het moest vertellen. Dat is uiteindelijk gelukt!
Toen mijn papa nog een kind was heeft hij een ziekte gekregen die 'de bof' genoemd wordt. Het is een ziekte waarbij je kaken gaan opzwellen. Voor vrouwen zijn er geen verdere gevolgen, maar als mannen er te lang mee wachten om naar de dokter te gaan kunnen ze onvruchtbaar worden. Wat dus bij mijn papa het geval was. Hij wist het ook nog maar toen hij en mama kindjes probeerden te krijgen.
Sien - Zelf heb ik geen broers of zussen en dat heb ik altijd wel gemist. Nu weet ik dat er ergens een klein kansje is om die ooit te kunnen hebben.
Ik heb nooit een hechte band met mijn vader gehad .. Ik vond ook dat ik niets van hem heb in mijn uiterlijk. Ik lijk net op mijn mama zei iedereen.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik in het eerste middelbaar zat. Ik heb dit nooit echt erg gevonden eigenlijk. Op een warme zomeravond zaten mijn mama, stiefvader en ik buiten iets te drinken toen we plots ruzie kregen. Ineens riep ik: 'ik ga wel naar ons papa wonen!' Waarop ze zei: 'dat is uw papa niet..' Ik had zelfs nog niet door dat ze het zei, tot mijn stiefvader een zwijgend gebaar maakte naar haar. Toen ontstond er een onverwachte stilte, heeft ze het hele verhaal aan me verteld.
Nathalie - Ik (en mijn zus) zijn zéker niet op zoek naar een nieuwe vader, wij hadden de beste papa ter wereld, maar wél zou ik willen weten wat voor iemand die donor was/is.
Wij zijn een gezin van 4. Mama, papa mijn zus (28) en ik (ook een vrouw van 31) zijn altijd 4 handen op één buik geweest.
Na een huwelijk van 22 jaar zijn mijn ouders uit elkaar gegaan maar het contact tussen ons en onze papa bleef altijd top. We hadden een hechte gezinsband. Ook al was het in 2 gezinnen.
Christine - "Mijn vader is geen uitzondering. De meeste vaders van donorkinderen missen de bloedband"
Elk verhaal is anders. Toch zult u in mijn verhaal zeker gelijkenissen terugvinden met de verhalen van andere donorkinderen. Het kan ook niet anders want we hebben allemaal iets in gemeen: we weten niet wie onze biologische vader is, we kennen onze roots maar voor de helft. En dat heeft een impact op ons hele leven.
Elk verhaal is anders, hier is de mijne… Ik ben Christine, een donorkind, geboren in Ukkel in 1978.
Sophie - "Eindelijk wist ik waarom we niet om hem leken"
'De drie koningen van Mechelen!' Dat blokletterden de kranten triomfantelijk bij de geboorte van Stephke, Bernhard en Sophie, op 6 januari 1979. Een drieling, daar werd over gesproken. Alleen: mét de drieling werd minder gesproken. Toch niet over dat ene detail: dat het KID-kinderen waren, verwekt na kunstmatige inseminatie met donorsperma.
Het zou 25 jaar duren voor de waarheid aan het licht kwam. Veel te lang, vindt Sophie. En daardoor dubbel pijnlijk. Want boven op het plotselinge besef dat je genetische roots niet liggen bij de vader die je altijd gekend hebt, zit je ineens met het gevoel dat je al die tijd belogen bent.
Steph - "Ik ben helemaal niet op zoek naar een vader maar wel naar mijn roots"
Het moment dat mijn broer me vertelde dat hij, Sophie en ik van een donor waren, vielen alle puzzelstukjes plots in elkaar. Ik geloofde het ook meteen. Heel ons leven hebben we het gevoel gehad niet gewenst te zijn door mijn vader, of de man van wie ik dacht dat hij mijn vader was. Jarenlang had ik een onbehaaglijk gevoel, hing er een vreemde sfeer, was er iets gaande waar ik niet meteen de vinger op kon leggen.
Toen ik dan op onze 25ste verjaardag te horen kreeg dat hij niet mijn biologische vader was, voelde dat als een opluchting. Jarenlang zochten we toenadering, bevestiging en liefde en nu begrepen mijn broer, zus en ik waarom we die nooit kregen. Dat we niet zijn biologische kinderen waren, zat mijn vader duidelijk in de weg. Het was heel raar maar meteen na het verdict kreeg ik flashbacks van mijn hele leven. Al die situaties waarin ik het gevoel had dat er iets niet klopte, kregen plots een verklaring. De waarheid die ons leven op z’n kop zette, voelde vreemd genoeg aan als een verlossing.”
Katrien - Ik ben en blijf een donorkind, niet meer zo doorsnee als voordien en voor een deel mijn roots kwijt.
Toen ik ontdekte een donorkind te zijn, was ik met stomheid geslagen. Op dat moment was het zodanig onwezenlijk dat het leek alsof ik in een film zat. Wie verwacht nu zoiets?
In mijn geval waren er absoluut geen aanwijzingen of signalen. Een normaal, hecht, gelukkig gezin. Waarschijnlijk de grootste reden waarom er voor mij niets veranderde.
De eerste weken stond ik er niet echt bij stil. Maar dan begon het door te dringen. Ik ben voor de helft van iemand die ik nooit zal kennen, gekend heb of mag kennen. Ik liep over straat en zocht naar mannen met dezelfde neus. Ik ben namelijk zeker dat ik de neus van mijn donor heb.
