Roxane

Roxane "eerlijk, we zijn blij dat we het weten"​

 

Heeey iedereen, Een jaar geleden was ik 18 jaar mIJn leven nog perfect: perfecte ouders , werk , alles eigenlijk. Tot op een dag mijn moeder me belde en zei dat ze me die vanavond wou spreken.

 

Ik, die direct nieuwsgierig ben, vroeg al direct mama zeg het me nu al want kan me anders niet meer concentreren."Nee, nee": zei ze. Vanavond spreken we. Die avond zaten aan tafel: ik, mijn moeder, mijn zus van 15 jaar, en de vriend van mijn moeder. Mijn moeder begon te spreken tegen ons ze zei: "Meisjes, ik moet jullie iets zeggen wat jullie leven kan veranderen."

 

Mijn zus zei al direct: "we zijn geadopteerd!" Ze begon verder te vertellen. Ze zei: "Je vader en ik hebben heel lang kinderen proberen te krijgen maar het lukte maar niet en dus zijn we je vader en mij gaan laten testen. Hieruit bleek dat je vader onvruchtbaar is. We wouden zo graag kinderen dat we naar een spermabank zijn gegaan en een anonieme donor hebben genomen want het was toen nog allemaal illegaal.

 

Ik en mijn zus begonnen direct te wenen. Vol ongeloof luisterden we verder. Ze zei dat ze het niet meer kon verbergen voor ons en dat het geheim haar te zwaar om dragen werd. Dat ze wist dat dit nieuws ons veel pijn zou doen, maar dat ze het moest zeggen.

 

Ik was kwaad omdat ik vond dat mijn leven al 18 jaar een leugen was dat ik nooit te weten zou komen wie die man zou zijn zou ik nog broers en zussen hebben? Heb ik erfelijke ziektes van hem gekregen? Van waar heb ik mijn karaktertrekken? Lijk ik op hem? Daar kom ik nooit achter.

 

Daarnaast kwamen we ook te weten dat mijn zus en ik niet dezelfde donor delen. Toen kwamen de vaststellingen: daarom dat niemand zei dat ik op mijn vader lijk, er werd ik fysisch altijd enkel vergeleken met mijn moeder, daarom dat mijn moeder altijd heel uitdrukkelijk tegen ons zei: jullie zijn mijn kinderen. Op een bepaald moment kwam de man die me al 18 jaar lang had opgevoed erbij, de man die ik mijn hele leven vader noemde. Hijzelf was heel kwaad dat we het wisten daar hij schrik had dat we hem nooit meer op dezelfde manier zouden bekijken of behandelen. Welke dus helemaal het geval niet was en is.

 

Natuurlijk was ik een tijdje kwaad op alles en iedereen.Soms heb ik het nog moeilijk maar dan denk ik: ik heb tenminste nog een vader die er is ook al is het niet mijn biologische vader het is mijn vader. Elke dag gaat het wat beter maar zal toch proberen om te er achter te komen wie mijn biologische vader.​

 

Heel raar hoe je leven plots kan veranderen maar ik zeg altijd: wat je niet dood maakt je harder. Ik heb een rotjaar achter de rug en ben er sterker en volwassener uitgekomen. Hoe moeilijk het ook is het leven gaat door de tijd stopt niet . De enige fout van dit alles vind ik dat mijn ouders dat zolang hebben verzwegen en dat voor altijd wouden doen.Stel je voor ik was er achter gekomen als mijn ouders er niet meer waren? Hoe kwaad zou mijn zus en ik niet zijn geweest niet?

 

Eerlijk, we zijn blij dat we het weten. ​En mijn moeder is ook opgelucht want ze leeft niet meer met een leugen.​