Katrien - Ik ben en blijf een donorkind, niet meer zo doorsnee als voordien en voor een deel mijn roots kwijt.​

 

Toen ik ontdekte een donorkind te zijn, was ik met stomheid geslagen. Op dat moment was het zodanig onwezenlijk dat het leek alsof ik in een film zat. Wie verwacht nu zoiets? In mijn geval waren er absoluut geen aanwijzingen of signalen. Een normaal, hecht, gelukkig gezin. Waarschijnlijk de grootste reden waarom er voor mij niets veranderde.

 

De eerste weken stond ik er niet echt bij stil. Maar dan begon het door te dringen. Ik ben voor de helft van iemand die ik nooit zal kennen, gekend heb of mag kennen. Ik liep over straat en zocht naar mannen met dezelfde neus. Ik ben namelijk zeker dat ik de neus van mijn donor heb.

 

Ook voelde ik de kwaadheid opkomen, waarom was het mijn ontzettend goede, liefhebbende papa niet gegund om mijn echte papa te zijn?Nooit zal ik mijn ouders iets verwijten. Ze hebben mij met liefde opgevoed en daar ben ik hen enorm dankbaar voor. Onze band met elkaar is niet veranderd.​Integendeel, ik ben enorm trots dat mijn papa mij zo graag wou dat hij dit voor mij overhad. Ik voel mij niet belogen en bedrogen. Moest ik in hun plaats geweest zijn, zou ik ook nooit een goed moment gevonden hebben om iets dergelijks te vertellen.

 

Op de vraag of ik het eerder of helemaal niet wou weten kan ik niet antwoorden. Ik ben nog steeds even gelukkig als voordien. Enkel is er een nieuwe wereld voor mij open gegaan. Een wereld waarin sommige dingen op enkele seconden tijd kunnen veranderen. Want ik had gedurende 21 jaar geen flauw benul. Dus wie verwacht dan zoiets? Het kan iedereen overkomen, ook degene die dit nu leest. Want ik heb ook de reportages gezien over donorkinderen. Toen stond ik er totaal niet bij stil dat het mij zou kunnen overkomen. Totdat ik een paar maand later te weten kwam dat ik zelf een donorkind was.

 

Ik wil niet op zoek gaan naar mijn donor. Zijn naam, beroep en karakter kennen zou mooi meegenomen zijn. Gewoon om er iets te kunnen op plakken. Want nu zie ik een groot vraagteken bij mijn donor. Iets waardoor ik het nog altijd moeilijk heb om het te plaatsen en om echt te kunnen geloven dat mijn biologische vader een onbekende donor is.

 

Ik heb een papa, een hele goede, dus een andere heb ik niet nodig. Als enig kind is het natuurlijk moeilijk om te leven met het besef dat ergens op deze wereld half broers/zussen rondlopen. Ik heb altijd verlangd achter een broer of zus. Deze gedachte blijft wel knagen. Hopelijk is het ooit mogelijk om iemand van hen terug te vinden.