An - ik weet nog steeds niet wat ik er van moet denken, 'ik ben een donorkind'!

 

Ik ben het 3 dagen geleden te weten gekomen.. Mijn zus en ik waren de tafel aan het afruimen en we hadden het over geheimen. Ze zei dat ze 2 grote familiegeheimen wist, en ze die al altijd goed had kunnen bewaren. Eén daarvan wist ik al. Ik ben een ontzettend nieuwsgierig kind, over vanalles als het nu over kennis gaat of geheimen. Het heeft zo zijn voor- en nadelen.. Ik bleef dus doorzagen aan mijn zus haar hoofd dat ze het moest vertellen. Dat is uiteindelijk gelukt!

 

Toen mijn papa nog een kind was heeft hij een ziekte gekregen die 'de bof' genoemd wordt. Het is een ziekte waarbij je kaken gaan opzwellen. Voor vrouwen zijn er geen verdere gevolgen, maar als mannen er te lang mee wachten om naar de dokter te gaan kunnen ze onvruchtbaar worden. Wat dus bij mijn papa het geval was. Hij wist het ook nog maar toen hij en mama kindjes probeerden te krijgen.

 

Mijn zus is het een 4-tal jaar geleden te weten gekomen, toen ze tijdens de zoveelste ruzie met papa riep: ' jij moet zwijgen, want je bent mijn vader niet!'. Mama heeft het haar toen verteld. Toen mijn zus niet echt een reactie had, was mama heel boos! Maar ik had er eerlijk gezegd ook geen reactie op, ik wist niet wat ik er van moest denken! 

 

Mijn zus was toen 15 of 16, ik ben nu 14.. Papa wilde niet dat wij het weten, en dat begrijp ik ook en respecteer ik met mijn hele hart! Maar aan de andere kant vind ik dat we het recht hebben om het te weten. Mijn broer die 17 is, weet het niet, mijn ouders weten niet dat ik het weet. Ik heb mijn zus beloofd dat ik het aan niemand zou vertellen. Ik heb het wel met één iemand gedeeld, maar dat is normaal. Je moet dat toch aan iemand kwijt kunnen?

 

Er zijn nu al een paar dagen voorbij, en ik weet nog steeds niet echt wat ik er van moet denken, 'ik ben een donorkind'! 

 

Af en toe vraag ik me wel af wie mijn biologische papa zou zijn, en of later, als ik volwassen ben, zou opzoeken wie hij is. Ik ben wel blij dat we allemaal wel echte broer en zussen zijn! En dat ons haar bijvoorbeeld niet blond is, maar bruin zoals mama en papa.

 

Het is echt raar om zoiets te weten, het verandert je leven, en toch ook weer niet, ik heb er niet voor moeten wenen ofzo, en ik ben ook zeker niet boos op mama en papa. Ik begrijp waarom ze het verzwijgen, als je een kinderdroom hebt en plots te weten komt dat je geen kinderen kan krijgen, dat moet verschrikkelijk zijn! Soms heb ik er echt spijt van dat ik het weet, waarom moet ik ook zo nieuwsgierig zijn! Maar zoals ik al zei: aan de andere kant...

 

Maar hoe dan ook, wat er ook gebeurt, John, de man die mij hielp opvoeden, de man die er al mijn hele leven is, HIJ is mijn papa, mijn vader! En daar kan niemand iets aan veranderen! An