Sien -  Zelf heb ik geen broers of zussen en dat heb ik altijd wel gemist. Nu weet ik dat er ergens een klein kansje is om die ooit te kunnen hebben.

 

Ik heb nooit een hechte band met mijn vader gehad.. Ik vond ook dat ik niets van hem heb in mijn uiterlijk. Ik lijk net op mijn mama zei iedereen. 

 

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik in het eerste middelbaar zat. Ik heb dit nooit echt erg gevonden eigenlijk. Op een warme zomeravond zaten mijn mama, stiefvader en ik buiten iets te drinken toen we plots ruzie kregen. Ineens riep ik: 'ik ga wel naar ons papa wonen!' Waarop ze zei: 'dat is uw papa niet..' Ik had zelfs nog niet door dat ze het zei, tot mijn stiefvader een zwijgend gebaar maakte naar haar. Toen ontstond er een onverwachte stilte, heeft ze het hele verhaal aan me vertelt. 

 

Mijn papa is mijn papa niet? Als je dan verder gaat denken dan weet je plots waarom je er niet op lijkt en waarom er nooit een hechte band is geweest. Eerst was ik slecht gezind op mijn mama omdat ze gelogen had tegen mij! Maar achteraf snapte ik het wel.. 

 

De band met 'mijn vader' nu is echt niet goed. Ik zie hem praktisch niet meer. Misschien deels doordat ik het nu weet.. Ik weet het niet..

 

Ik heb het hem ook nooit vertelt dat ik het weet. Dat wil ik ook graag zo houden! Ik vrees dat als ik het hem zeg, of hij komt het ooit te weten, dat het contact tussen ons volledig weg zal zijn. Ik heb het er wel moeilijk mee om het te verzwijgen. Het ligt redelijk gevoelig bij mij. Er ontbreekt een deel van mij. Een deel dat ik later aan mijn kinderen ook niet zal kunnen meegeven... 

 

Zo heeft de arts ook vastgesteld dat ik een erfelijke huiduitslag heb. In de zomer merk ik daar amper iets van, maar in de winter sta ik vol met bobbeltjes ik mijn lichaam. Ik weet dat dit van 'hem' moet komen. Ook de afwijking aan mijn ogen komt niet van mijn mama. Het zaad wordt goed onderzocht zeiden ze.. Niet dus!

 

Het grote geluk is dat ik een heel goede band met mijn moeder heb. Ze zegt vaak dat ik van haar alleen ben. Heel dit voorval heeft onze band veel sterker gemaakt. 

 

Ik lees elke week de Flair. Op een dag las ik de getuigenis van Steph. Vanaf dat moment ben ik me er meer gaan in verdiepen en wou ik alles weten! Ik ben vooral blij dat ik mijn verhaal nu ook met anderen kan delen. En dit met mensen die mij echt begrijpen! 

 

Zelf heb ik geen broers of zussen en dat heb ik altijd wel gemist. Nu weet ik dat er ergens een klein kansje is om die ooit te kunnen hebben. Met deze gedachte blijf ik verder gaan in mijn zoektocht.. 

 

Ik heb mijn mama gevraagd van welke dokter ik kom en waar ik 'gemaakt' ben. Meteen heb ik mails rondgestuurd naar iedereen van het betreffende ziekenhuis. Ik kreeg of geen antwoord of een korte reactie terug. Ze wilden me allemaal afwimpelen.. Dan heb ik het email adres van de dokter gevonden die mijn ouders hadden geholpen. Van hem kreeg ik onmiddellijk een mail terug met de reactie: ' sorry Sien, ik heb alle documenten verbrand  zodat de anonimiteit geheim zou blijven.. Nog veel succes in je zoektocht. ' Dit was een echte opdoffer voor mij. Ik was echt kwaad! 

 

Ik ben dan naar een bijeenkomst gegaan. Dit met allemaal andere donorkinderen. Het doet me zo goed om eens iemand anders zijn verhaal te kunnen horen. Hopelijk kan ik met mijn verhaal nu andere donorkinderen overtuigen om ook contact met ons op te nemen om hun verhaal te doen. Voor mij was dit een hele stap, maar ben ontzettend dankbaar dat deze mensen me zo goed opgevangen hebben.