Meut - Het beste slechtste geluk

 

Sinds de derde week van november 2012 weet ik dat ik een donorkind ben, ik was 24 toen het me verteld werd. Mijn verhaal is wat gecompliceerd en alles gebeurde binnen een jaar.

In november moest mijn vader onverwachts naar het ziekenhuis omdat hij niet lekker was. In die periode bezocht mijn moeder hetzelfde ziekenhuis voor kankeronderzoek. Na een dag verplaatsten de artsen mijn vader naar cardiologie, waar hij in de nacht een hartstilstand  kreeg. Ze konden hem reanimeren en we kregen te horen dat hij een zware hart operatie nodig had, er was een grote kans dat hij dat niet zou overleven.

Die avond vertelde mijn moeder me dat hij niet mijn vader was, maar dat mijn oudere broer en ik kinderen van een anonieme zaaddonor zijn. Mijn broer wist het al jaren, mijn familie wist het, maar mij mochten ze niets zeggen. Mijn broer en ik zijn van dezelfde donor. Mijn wereld stortte in.

Om het verhaal nog ingewikkelder te maken; Ik groeide op met de weet dat mijn vaders familie geen verwanten van mij waren. Mijn grootvader was mijn vaders stiefvader. Mijn hele leven lang vroeg ik me wat mijn achtergrond was. Mijn goede vriend 'Ian' had mijn biologische grootvader gevonden, enkele maanden voordat ik hoorde dat ik een donorkind ben. Mijn grootvader en ik hadden in het geheim email contact. De familie Ian na 24 jaar gevonden had was dus ook niet echt.

Die avond liep ik weg van huis en in mijn vriend zijn auto was ik zo verscheurd dat ik zelfs niet kon huilen. Ik ging alleen terug naar huis omdat ik realiseerde dat het ook moeilijk voor mijn moeder moest zijn. Ze wilde het me nooit vertellen, maar omdat er een kans was dat ik haar en mijn vader kwijt kon raken wilde ze niet dat ik het van anderen zou horen. In tranen heb ik Ian gebeld en gezegd dat hij de stamboom, die hij aan het maken was, weg kon gooien; alweer.

Ik heb veel gehuild en daarna werd ik emotieloos. Er waren dagen dat ik wenste dat de grond open zou scheuren en ik kon verdwijnen. Voor dagen heb ik spiegels vermeden, daarna heb ik er talloze keren in gestaard. Wanneer ik op straat liep vergeleek ik mezelf met anderen. Ik gaf zelfs mijn baan op.

Mijn moeder wilde niet dat ik er met anderen over zou praten. Mijn vader mocht zelfs niet weten dat wij het wisten. Omdat ik er niet over mocht praten ben ik op internet gaan zoeken. Op Facebook ontmoette ik een Belgische donorkind, een vrouw die zich inzet voor de rechten van donorkinderen. Op dat moment was zij de enige op de wereld die begreep hoe ik me voelde. Omdat er op internet geen Nederlandse plek was waar open gepraat kon worden, heb ik een forum opgezet.

Ik kwam er achter dat er een DNA Databank was waar ze probeerden, aan de hand van een bloedtest, donoren en donorkinderen te matchen. Het was duur en ik wist niet zeker of ik dit wel moest doen.

Maanden gingen voorbij. Mijn vader overleefde het en mijn moeder was gezond. 

 

Op een dag was ik bij Ian en hij gaf me een cadeau. Hij had samen met mijn beste vrienden geld verzameld, zelfs buitenlandse vrienden. In het geheim deed ik de test. Ik wilde niet dat mijn familie het wist. Waarom hun ermee belasten als de kans zo klein was? Er waren nog  maar paar honderd mensen die zich opgegeven hadden. 

Binnen een maand werd ik gebeld; ze hadden mijn donor en een halfzus, die ook nog een broer van dezelfde donor had, gevonden. Omdat de donor al 76 jaar was moest ik nu de beslissing maken om hem te leren kennen, en het aan mijn familie te vertellen.

 

Ik besloot het mijn moeder te vertellen en zij zei mijn broer dat er 'iets' gevonden was. Mijn broer wilt er niets mee te maken hebben.

 

Mijn moeder heeft uiteindelijk aan mijn vader vertelt dat we het weten, maar een gesprek met hem heb ik nooit gehad. Hij weet niet dat ik verwanten gevonden heb en ik denk niet dat ik dat wil.

 

Pas geleden, na email contact, heb ik mijn donor ontmoet. Ik ben erg blij dat hij een aardig en open persoon is, ik kan hem alles vragen. Ik heb ook contact met mijn halfzus.

 

Op een bepaalde manier is het vreemd hoe we allemaal dezelfde interesses en overeenkomsten hebben. Als kind en tiener was ik altijd een buitenstaander, gepest om hoe ik was en deed. Nu is het allemaal zo logisch.

'It takes more to be a dad than to become father.' Mijn vader zal altijd mijn vader zijn, echter doet het zoveel verdriet om het zo laat in mijn leven te horen. Mijn ouders hebben over de simpelste dingen, die ik als kind vroeg, gelogen. Ik weet niet of ik ze nog kan vertrouwen als voorheen. Ik heb zoveel geluk gehad om mijn donor te vinden, maar ik wens dat mijn ouders het me hadden verteld toen ik klein was.

 

Ik heb altijd het gevoel gehad dat er iets niet klopte, maar dit had ik nooit verwacht. Ik ben niet tegen de methode om op deze manier kinderen te krijgen. Mijn vader was er alleen op dat moment er niet bij. De keuze van een kind wegnemen, om zelf te beslissen om meer te weten, is het ergste wat een ouder kan doen.

De geheimen en leugens maken het moeilijk om een donorkind te zijn.

 

 

 

 

Meut richtte vorig jaar het besloten forum kidlotgenoten op. Het is een veilige, digitale plek waar je terecht

kan met je verhaal en vragen. Ook (wens)ouders, ouder en donoren zijn er welkom. Neem gerust een kijkje op www.kidlotgenoten.com 

Meut werd ook onze creatieve metgezel. Niet alleen ontwierp ze onze logo's voor de Nederlands-

en Franstalige site, zij is het artiestieke brein achter onze button.